Rybitwa białoskrzydła (Chlidonias leucopterus)

Wielkością i kształtem przypomina rybitwą czarną, ale ma bardziej zaokrągloną głowę, mniejszy dziób i nieco szersze skrzydła. W godowej szacie łatwo rozpoznawalna po  kontrastowym biało-  czarnym umaszczeniu. Charakterystyczne dla tego gatunku są  inwazyjne naloty podczas migracji w wielu miejscach jednocześnie. Gatunek chroniony, wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi jako gatunek bliski zagrożenia.

Rybitwa białoskrzydła jest małą, krępą rybitwą podobną do rybitwy czarnej,  z którą czasami odbywa wędrówki. Długość ciała wynosi 25-27 cm, rozpiętość skrzydeł 60-65 cm, masa ciała 40-70 g. Obie płci ubarwione jednakowo.  W szacie godowej głowa, pierś i grzbiet czarne, natomiast wierzch skrzydeł, kuper, ogon i podbrzusze kontrastowo białe. Nogi i dziób jaskrawo czerwone. W szacie spoczynkowej ciemniejsze, podobna do rybitwy czarnej, z jaśniejszym wierzchem ciała.  Młodociane osobniki umaszczone jak dorosłe w szacie spoczynkowej.
Siedliskiem rybitwy białoskrzydłej są  śródlądowe rozlewiska rzeczne, zalewane łąki, bagna i inne tereny podmokłe. Wyjątkowo stawy hodowlane i zbiorniki retencyjne porośnięte roślinnością.  Areał lęgowy obejmuje środkową i wschodnią Europę, sięga na wschód po Bajkał, Amur i Mongolię. Zimowiska znajdują się w Afryce, południowej Azji i Australii, a nawet Nowej Zelandii. W Polsce gniazduje głównie w Kotlinie Biebrzańskiej, a także nad Narwią. Na pozostałym obszarze odnajdywano małe kolonie, zwykle złożone z mniej niż 10 gniazd. Kolonie lęgowe liczą kilka do kilkunastu par.
W okresie lęgowym para buduje gniazdo ze świeżych liści i łodyg, w gąszczu niezbyt wysokich roślin wynurzonych, najlepiej kęp turzyc i traw. Od maja do czerwca samica składa 3 brązowawe, nakrapiane jaja, które wysiaduje 18-22 dni. Pisklęta osiągają lotność  w wieku 3 tygodni i zaraz po tym opuszczają kolonię lęgową. Charakterystyczne dla tego gatunku są inwazyjne naloty podczas migracji w wielu miejscach jednocześnie. Rybitwy białoskrzydłe wydają donośne, chrapliwe okrzyki „kwerr-ek”.

Bibliografia



Autor opisu: Katarzyna Zwirska