Mysz polna (Apodemus agrarius)

Zasięg występowania myszy polnej rozciąga się od Korei i Japonii na wschodzie, do środkowej Europy na wschodzie, gdzie jest dość nierównomiernie rozmieszczona. Rzadko występuje w górach powyżej 900 m n.p.m. W Polsce jest gryzoniem pospolitym, szczególnie licznie występującym na nizinach. Osiedla się na obrzeżach pól i lasów, w rzadkich zaroślach, zadrzewieniach śródpolnych, ogrodach, na wilgotnych łąkach, a także w prześwietlonych lasach i parkach. Żyje w samodzielnie wykopanych norach, składających się z komory gniazdowej i komory na zapasy. W przeciwieństwie do innych myszowatych słabo wspina się po drzewach i skacze. Jest aktywna zarówno za dnia jak i w nocy. Żywi się głównie żołędziami, bulwami, nasionami, zielonymi częściami roślin, a także owadami i dżdżownicami. Zimę często spędza w stodołach i oborach skąd wędruje z okolicznych pól.

Długość całkowita ciała myszy polnej wynosi 18 cm, w tym ogon 8cm. Masa ciała zaś wynosi 16-25 g. Ogon jest zwykle krótszy od tułowia, ma 120- 140 łuskowatych pierścieni. Sierść na wierzchu ciała ma barwę rdzawobrązową. Wzdłuż grzbietu biegnie, charakterystyczna dla myszy polnej, wyraźna czarna smuga. Spód ciała jest szarawobiały.

Rozród odbywa się od wiosny do jesieni. W sezonie rozrodczym samica rodzi 3-5 razy. Po trwającej 22dni ciąży samica rodzi 5-7 nagich i ślepych młodych, które otwierają oczy po 9 dniach, a z matką pozostają przez 2 miesiące. Dojrzałość płciową osiągają w czwartym miesiącu życia. Mysz polna żyje 2-4 lata, jej głównym wrogiem jest łasica.