Zalotka białoczelna Leucorrhinia albifrons

Warto tutaj pamiętać, że wszystkie zalotki - Leucorrhinia albifrons(Burmeister, 1839) - posiadają tę charakterystyczną cechę. Jednakże, podobnie jak w przypadku nazwy „szafranka czerwona”, którym to mianem w Polsce określa się Crocothemis erythraea, „Leucorrhinia albifrons” nie została nadana bezzasadnie. Ważka ta bowiem wyróżnia się spośród innych zalotek wyraźnie widocznymi białymi plamkami na wardze dolnej, których brak u pozostałych gatunków. Prawdopodobnie to właśnie ów fakt stał się podłożem osobliwej nazwy. Stanowi przy tym cenną wskazówkę dla odonatologa, pozwalając na łatwą identyfikację tej charakterystycznej ważki. W przeciwieństwie do kilku innych gatunków z rodzaju Leucorrhinia, w ubarwieniu samca występuje kolor niebieski, nie zaś czerwony. Jedyna podobna zalotka to Leucorrhinia caudalis, zalotka spłaszczona, aczkolwiek jest ona masywniejsza i szersza, jak zresztą sama jej nazwa wskazuje. Samiec L. caudalis posiada również białą pterostigmę, podczas gdy u omawianego gatunku jest ona ciemna. Samica L. albifrons jest żółto-czarna, jak u innych ważek z tego rodzaju. Zalotka białoczelna jest średniej wielkości ważką o delikatnej budowie, długości ciała 33-39 mm oraz przedniego skrzydła 23-28mm (Dijkstra 2006). Jest częstsza na północnym wschodzie Europy (dociera do Skandynawii), a wręcz rzadka i ograniczona do pojedynczych skupisk na południu i zachodzie kontynentu. W skali całej Polski jest niezbyt liczna. Objęto ją ochroną gatunkową. Pojezierza zasiedlane są przez znaczną część krajowej populacji, toteż w naszym regionie spotkanie z zalotką białoczelną nie jest zdarzeniem wyjątkowym. Zasiedla drobne zbiorniki śródleśne o ubogiej lub umiarkowanej trofii, nierzadko o odczynie kwaśnym. Osobniki dorosłe można zaobserwować od połowy maja do końca lipca (Bellmann 2010).