Żagnica wielka

Zarówno łacińska, jak i polska nazwa podkreślają jej znaczne rozmiary: 70-77mm długości ciała i 41-49mm przedniego skrzydła (Dijkstra 2006). Wyróżnia się skrzydłami o intensywnym jasnobrązowym odcieniu, co pozwala na jej szybkie rozpoznanie. Porusza się stosunkowo powolnym, można by rzec majestatycznym, lotem. W porównaniu z innymi żagnicami ubarwienie Aeshna grandis nie jest zbyt imponujące. Posiada ciemnobrązowy tułów z wyraźnymi żółtymi pasami. Odwłok tej samej barwy, również z bladożółtymi elementami u samicy , a niebieskimi u samca. Żagnica wielka zasiedla wody stojące bądź wolno płynące, w których się rozmnaża, chociaż nierzadko zapuszcza się w odległe od nich miejsca. Dlatego też nie jest niczym zaskakującym jej widok nad zacienioną rzeką bądź na śródmiejskim skwerku zwłaszcza, że osobniki dorosłe preferują miejsca zadrzewione. Jest to gatunek bardzo pospolity w całej Polsce, za wyjątkiem pogórzy i gór, gdzie bywa ograniczony do lokalnych populacji. Imagines widuje się od końca czerwca do początku października (Bellmann 2010).