Szafranka czerwona Crocothemis erythraea

Polska nazwa nie jest przypadkowa – samce są całkowicie czerwone (jaskrawy odwłok, nieco ciemniejszy tułów, oczy, zabarwiona jest nawet część użyłkowania skrzydeł). Przewyższają wręcz pod tym względem archetypowe „czerwone ważki” , czyli szablaki (rodzaj Sympetrum). Samice są bardziej niepozorne, będąc barwy żółtobrązowej (słomkowej). Podobnie prezentują się młode samce. Od wspomnianych szablaków szafranki odróżnia bardziej masywna budowa. Są wyraźnie szersze, podobne do rodzaju lecicha (Orthetrum). Osobniki dorosłe mają długość ciała 36-45mm, zaś przedniego skrzydła 23-33mm (Dijkstra 2006). Skrzydła z żółtawą plamą u podstawy i beżową pterostigmą. U samicy wyraźnie widoczne jest pokładełko, tworzące z linią odwłoka praktycznie kąt prosty, co odróżnia ją od samic z rodzaju lecicha. Szafranka czerwona zasiedla różnego typu wody stojące o bogatej roślinności zanurzonej, także antropogeniczne (nierzadki widok w pobliżu pól ryżowych, glinianek, starorzeczy). W Polsce znanych jest ponad 50 stanowisk (Bernard, Buczyński, Tończyk, Wendzonka 2009), choć nadal to nieczęsto widywany gatunek. Najdalej wysunięte na północ stanowisko podawane w cytowanej powyżej publikacji leży na wysokości Torunia. Biorąc jednak pod uwagę tendencję w poszerzaniu swego zasięgu niewykluczonym jest, iż szafranki wkrótce zaobserwować będzie można w naszym regionie. Osobniki dorosłe obserwuje się od końca czerwca do połowy sierpnia (Bellmann 2010).