Kania czarna (Milvus migrans)

Kania czarna przypomina kanię rudą – podczas dostojnego lotu skrzydła ptaka układają się w kształt litery „M”, a długi ogon nieustannie porusza się przy sterowaniu. Od kani rudej różni ją jednak ciemno-brązowe ubarwienie, brak białych plam na skrzydłach oraz mniej wcięty ogon.

Kanie czarne to gatunek o najszerszym zasięgu wśród wszystkich ptaków drapieżnych na świecie. W naszej części Europy zasiedlają głównie tereny w pobliżu wód śródlądowych – doliny rzek, pojezierza, kompleksy stawów rybnych. Do zasiedlenia wybierają skraje rosnących nad wodami lasów liściastych i iglastych, często dąbrów i olsów. Ptaki te chętnie zakładają gniazda w koloniach lęgowych czapli i kormoranów. Pożywieniem kani czarnej są w znacznej części martwe lub chore ryby oraz dryfujące na wodzie lub wyrzucone przez fale na brzeg płazy, gady i drobne ssaki a także bezkręgowce.

Liczebność kani czarnej zmienia się w różny sposób na wschodzie i zachodzie Europy. Na zachodzie liczebność gatunku w ostatnich latach zwiększyła się, natomiast na wschodzie spadła. Polska znajduje się na granicy terenów o odmiennych trendach. W naszym kraju populacja tych ptaków utrzymywała się w ostatnim stuleciu na w miarę stabilnym poziomie i choć zanotowano niewielki spadek liczebności w latach 90., to jej liczebność nie podlegała tak tak silnym wahaniom jak miało to miejsce w przypadku kani rudej. Niekorzystnymi zmianami dla kań czarnych jest wycinanie zadrzewień w dolinach rzecznych oraz obniżanie się poziomu wód gruntowych i zanik zbiorników wodnych i mokradeł, które zapewniają ptakom bazę pokarmową. Zagrożeniem dla gniazdujących ptaków są także niepokojący je turyści i wędkarze.

Podobnie jak kania ruda, również kania czarna znosi do gniazda różne śmieci (papiery, szmaty), dodatkowo jednak podrzuca także grudki ziemi, które później udeptują młode ptaki.

Kania czarna jest ptakiem ściśle chronionym, podlegającym ochronie strefowej. Chroniona jest także w ramach Dyrektywy Ptasiej (załącznik I).