Sieweczka rzeczna (Charadrius dubius)

Mała, delikatna sieweczka ze smukłym, ciemnym dziobem i intensywnie żółtą obrączką powiekową jest nielicznym gatunkiem lęgowym w Polsce, liczniejszym na przelotach. Trudna do zauważenia, gdyż w okresie godowym dobrze się maskuje. Zasiedla brzegi rzek i jezior, wyspy ze skąpą roślinnością, opuszczone żwirownie i czasami laguny nadmorskie. Gatunek pod ochroną.

Sieweczka rzeczna jest niewiele większym od wróbla ptakiem z rodziny siewkowatych (Charadriidae). Dorosłe z wierzchu matowobrązowe, od spodu lśniąco białe.  Na głowie i szyi czarno-biały rysunek, intensywnie żółta obrączka powiekowa, dziób ciemny i gliniastożółte nogi. Długość ciała 16-18 cm, rozpiętość skrzydeł 30-35 cm, masa ciała zaś wynosi 30-50 g. Osobniki młodociane nie mają wyraźnego rysunku na głowie i szyi, pojawia się z upływem roku.
Miejscem występowanie sieweczki są plaże wód śródlądowych, wysychające zbiorniki wodne, wyspy ze skąpą roślinnością, spuszczone stawy rybne, czasami laguny nadmorskie oraz coraz częściej żwirownie i place budowy. Zasiedlają one rozległe obszary umiarkowanej strefy klimatycznej Europy i Azji. Zimują na południu Afryki, w krajach arabskich i na wschodzie Chin. W Polsce sieweczka jest nielicznym gatunkiem lęgowym, liczniejszym na przelotach. Występuje na terenie całego kraju. Największą populację zanotowano na środkowej Wiśle i jej dopływach.
Wiosenny przelot rozpoczyna się w połowie marca i trwa do połowy maja, jesienny trwa od końca lipca do października. Sieweczki rzeczne gnieżdżą się pojedynczo, rzadko tworzą małe kolonie lęgowe. Od maja do czerwca samica składa 4 jaja z ciemnymi plamkami w małym, niczym nie wyścielonym dołku. Jaja wysiadywane są na zmianę przez obojga rodziców. Inkubacja trwa 22-26 dni, młode uzyskują lotność w wieku ok. 4 tygodni, a po upływie kolejnych 3 tygodni stają się samodzielne. Często samica znika jeszcze przed odchowaniem młodych, pozostawiając opiekę nad potomstwem samcowi. W okresie lęgowym często odzywa się ostrym „piu”, a zagrożona często ostrzega twardym „pitt” lub „prih”. Samiec w locie godowym, podobnym do lotu nietoperza okrąża swe terytorium godowe wydając głośne „grigrigrigrigriegrie…” Pokarmem sieweczki są najczęściej owady lądowe i wodne, jak chrząszcze, mrówki, muchówki, czy też pająki i drobne skorupiaki.

Bibliografia



Autor opisu: Katarzyna Zwirska