Ochrona przyrody

Zwierzęta

Rośliny

Grzyby

Hydrografia

Pozostałe

Turystyka

Polecamy

Opis przyrodniczy

Kos (Turdus merula)



Najpospolitszy ptak leśny. Samiec charakterystycznie czarno umaszczony, z żółtym dziobem i obrączką oczną. Nie sposób go pomylić z żadnym innym gatunkiem. Pospolity i liczny w całym kraju, w górach dochodzi do górnej granicy lasu. Podlega ścisłej ochronie gatunkowej.

Kos to popularny mieszkaniec lasów, należący do rodziny Drozdowatych (Turdidae). Samiec o charakterystycznym czarnym umaszczeniu z żółtym dziobem i obrączką oczną. Samica brązowa z białawym podgardlem i plamami na piersi oraz brązowym dziobem. Młode ubarwieniem przypominają samicę. Długość ciała 24-25 cm, rozpiętość skrzydeł 34- 38,5 cm, zaś masa ciała 75-110g.
Gatunek ten pierwotnie związany był z lasami liściastymi, obecnie zamieszkuje różne typy lasów z domieszką drzew liściastych, zadrzewienia śródpolne, zarośla, parki i ogrody, a nawet śródmieścia dużych miast, jako tzw. populacja miejska. Zasiedla prawie całą Europę, południową i wschodnią Azję, oraz południowo- zachodnią Afrykę. Leśne kosy z północno- wschodniej Europy zimują w rejonie śródziemnomorskim. Miejskie kosy wyjątkowo tylko odbywają zimowe wędrówki. W Polsce rozpowszechniony na terenie całego kraju, w górach dochodzi do górnej granicy lasu.
W ciągu roku wyprowadza dwa lęgi. Buduje gniazdo z cienkich gałązek, źdźbeł traw i mchu, czasem również ze śmieci. Umiejscawia je najczęściej w gęstych krzewach i zaroślach. W miastach gniazda spotyka się na balkonach, gzymsach lub w literze reklamy świetlnej. Samica składa 5-6  niebieskawozielonych jaj, z czerwonymi plamkami. Samica wysiaduje jaja ok. 14 dni, w czym pomaga jej czasami samiec, wspólnie karmią pisklęta. Pisklęta są gniazdownikami, po 12-14 dniach opuszczają gniazdo.
Pokarmem kosów są przede wszystkim dżdżownice, ślimaki, owady, ale również owoce i jagody. Śpiew kosów słychać najwcześniej ze wszystkich ptaków i najdłużej wieczorem, co stanowi ostrzeżenie dla innych gatunków. Pieśń jest zwykle urozmaicona i składa się z fletowych i organowych motywów, zakończonych stłumionym świergotaniem.

Bibliografia
·    Karetta M. 2010. Atlas ptaków. Pascal.
·    Przybyłowicz A. 2009. Atlas ptaków polskich. Publicat.
·    Singer D. 2005. Atlas ptaków Europy. Delta.
·    Sterry P., Cleave A., Clements A., Goodfellow P. 2003. Ptaki Europy. Świat Książki.



Autor opisu: Katarzyna Zwirska






   


O nas...



Partnerzy