Pliszka siwa (Motacilla alba)

Najliczniej występująca na terenie naszego kraju pliszka, z charakterystycznym kontrastowym, czarno-biało-siwym ubarwieniu z długim ogonem. Pliszka biała nieustannie macha ogonem, drepta szybkimi krokami tam i z powrotem w poszukiwaniu owadów. Wykazuje zachowania terytorialne, przegania inne osobniki z zajętego przez siebie terytorium. W Polsce podlegają ochronie całkowitej.


Pliszka siwa to pospolity ptak o smukłej budowie i kontrastowym umaszczeniu czarno-biało-siwym. Samiec w szacie godowej ma czarno ubarwione ciemię i kark, gardło i górna część piersi zaś wierzch ciała szary. Samica cechuje się mniej wyrazistym ubarwieniem od samca. Młode podobne umaszczeniem do samicy, z ciemnobrunatną plamą z przodu szyi. Długi ogon pliszki ułatwia jej zdobywanie pokarmu, machając nim wypłasza owady z kryjówek. Długość ciała pliszki wynosi 16,5- 19 cm, rozpiętość skrzydeł ok.30 cm, masa ciała ok. 22 g.
Pliszka zasiedla obrzeża osiedli ludzkich, brzegi zbiorników wodnych, parki, ogrody, na terenach przemysłowych. Często spotykana wzdłuż szlaków komunikacyjnych. Występuje na terenie Europy i Azji oraz w północnej Afryce. Polskie pliszki zimują najczęściej w rejonie śródziemnomorskim. W Polsce występuje na terenie całego kraju, w większej liczbie występuje na Mazurach.
Od marca do maja odbywa się przelot wiosenny, zaś w  sierpniu i wrześniu jesienny. W okresie lęgowym pliszka siwa buduje gniazdo ze źdźbeł, liści i mchu. Umieszcza je najczęściej w skalnych wnękach, szczelinach pod dachami, czy półotwartych budkach lęgowych. Składa 4-6 białawych jaj z ciemnymi plamkami, które wysiaduje ok. 13 dni. Pisklęta są gniazdownikami, wykluwają się pokryte białym puchem. Gniazdo opuszczają po 14-16 dniach. Pliszki są monogamiczne, w ciągu roku wyprowadzają dwa lub trzy lęgi.
Pokarm pliszek stanowią głównie owady, jak muchówki i chruściki, małe motyle, komary. Poluje często wzdłuż strumienia lub innych zbiorników wodnych, zacięcie broniąc swojego żerowiska przed innymi osobnikami. Głos pliszki to pośpieszny szczebiot przeplatany ostrymi, krótkimi dźwiękami „cli-ip”.

Bibliografia



Autor opisu: Katarzyna Zwirska