Ochrona przyrody

Zwierzęta

Rośliny

Grzyby

Hydrografia

Pozostałe

Turystyka

Polecamy

Opis przyrodniczy

Świergotek łąkowy (Anthus pratensis)



Najmniejszy spośród świergotków występujących w Polsce, wielkością zbliżony do wróbla. Wyraźnie zaznaczone kreskowanie, słabszy dziób i mniej charakterystyczny rysunek na głowie umożliwiają rozróżnienie go od świergotka drzewnego. Świergotki łąkowe rzadko siadają na drzewach. W Polsce są gatunkiem dość licznym podjętym ścisłą ochroną gatunkową.



Świergotek łąkowy, wielkością zbliżony do wróbla, jest trudny do odróżnienia od świergotka drzewnego. Cechuje go wyraźniej zaznaczone kreskowanie na grzbiecie, słabszy dziób, mniej charakterystyczny rysunek na głowie, białawe brwi. Umaszczenie szarobrązowe na wierzchu, spód ciała szarobiały do oliwkowego. Nogi pomarańczowobrązowe. Długość ciała ok. 14 cm, rozpiętość skrzydeł 22-25 cm, masa ciała zaś ok. 20g.

Świergotki łąkowe zamieszkują podmokłe tereny, często wilgotne łąki, pastwiska i torfowiska. Spotykany również na wybrzeżu i w górach do wysokości 2000 m n.p.m. Zamieszkuje północną, zachodnią i środkową Europę oraz Azję do północno-zachodniej Syberii. W Polsce występuje na terenie całego kraju, najliczniej występuje we wschodniej Polsce i w dolinach rzek. Zimują przede wszystkim na Wyspach Brytyjskich i w rejonie śródziemnomorskim.

Na początku marca rozpoczyna się wiosenny przelot, który trwa do połowy maja, jesienny odbywa się w sierpniu i wrześniu. Od kwietnia do lipca świergotki wyprowadzają jeden lub dwa lęgi. Samica buduje luźne gniazdo na łące, ukryte pod kępami trawy. Składa w nim 5 szarych, nakrapianych jaj. Wysiaduje je przez 12-14 dni. W tym czasie samiec chroni gniazdo przepędzając inne świergotki i ostrzegając samicę przed niebezpieczeństwem. Młode świergotki opuszczają gniazdo po ok. 14 dniach, nie potrafią jednak jeszcze latać. Para opiekuje się młodymi do czasu uzyskania przez nie samodzielności, czyli do czasu, aż nauczą się latać.

Pożywieniem świergotka łąkowego są głównie owady i pająki, niekiedy również małe ślimaki, rzadziej nasiona rdestów lub turzyc. W locie godowym samiec rozpoczyna swój śpiew od serii coraz szybciej wydawanych dźwięków „tsip”, przechodzących w dźwięczne i długie gwiżdżące tony, a zakończonych brzęczącymi „ciia, ciiia”.



Bibliografia
·    Karetta M. 2010. Atlas ptaków. Pascal.
·    Singer D. 2005. Atlas ptaków Europy. Delta.
·    Sterry P., Cleave A., Clements A., Goodfellow P. 2003. Ptaki Europy. Świat Książki.



Autor opisu: Katarzyna Zwirska






   


O nas...



Partnerzy