Kuna domowa (Martes foina)

Kuna domowa występuje w środkowej i południowej Europie, od wybrzeży Atlantyku na wschód (oprócz Wielkiej Brytanii) i od wybrzeży Morza Śródziemnego do Bałtyku, obejmując swym zasięgiem wyspy Danii.

Kuna domowa osiedla się na obrzeżach lasów, w kamieniołomach, parkach, składach drewna, często w pobliżu ludzkich siedzib, nawet w dużych miastach. W zabudowaniach ludzkich żyje na strychach, w stodołach czy też garażach. W odróżnieniu od kuny leśnej źle wspina się po drzewach. Na łowy wyrusza o zmierzchu, okres jej aktywności trwa całą noc. Za dnia śpi w swojej kryjówce, w samotnie stojących stodołach i oborach, w ruinach, pod kamieniami i stosami drewna, w dziuplach drzew, a także altankach ogrodowych i na strychach. W poszukiwaniu jedzenia odwiedza niekiedy kurniki i królikarnie, łapie myszy, szczury, wiewiórki, a nawet koźlęta sarny. Zjada małe ptaki i ich jaja, owady, płazy i gady, a także owoce, które stanowią w lecie i jesieni 80% jej pokarmu.

Długość całkowita ciała kuny domowej wynosi 61-77 cm, w tym ogon 21-27 cm. Wysokość w barku wynosi 12 cm, zaś masa ciała wynosi 1,1-2,3 kg. Podobna do kuny leśnej, ma jednak krótsze nogi i mniejsze uszy. Podeszwy łap są prawie nagie. Grzbiet i boki ciała są barwy szarobrązowej, nogi i ogon zaś ciemnobrązowe. Zaś pierś i podgardle są białe.

Okres godowy przypada podobnie jak u kuny leśnej na lipiec i sierpień. Po 9-miesięcznej ciąży samica, w kwietniu lub maju, rodzi w podziemnej norze 2-7 ślepych młodych. Młode otwierają oczy po 6 tygodniach, a po 3 miesiącach stają się samodzielne. W 2 roku życia osiągają dojrzałość płciową. Obydwa gatunki kun nie krzyżują się ze sobą.

Futro kuny domowej nie jest tak cenne jak futro kuny leśnej. Młode kuny domowe bardzo łatwo się oswajają. Kuna domowa żyje 10-12 lat, a niektóre osobniki dożywają 15 lat.