Jeż wschodni (Erinaceus romanicus)

Występuje w Europie i części Azji. Pospolity w całej Polsce, granicą zachodnią występowania jest Odra. Żyje na brzegach lasów z podszyciem krzewów, w parkach, ogrodach i w pobliżu siedzib ludzi; unika dużych obszarów leśnych i błot. Zakłada gniazdo pod korzeniami drzew, kupami gałęzi itp.

Ma krępą budowę ciała i krótkie kończyny. Głowa jest stożkowata, a pyszczek ryjkowaty, stosunkowo duże małżowiny uszne i oczy, krótki ogon. Grzbiet i częściowo boki ciała pokryte ciemnobrązowymi igłami o jasnych końcach(przekształcone włosy). Pod skórą znajduje się silny mięsień okrężny, pozwalający na zwijanie się zwierzęcia w kulę i stroszenie igieł. Głowa i strona brzuszna brązowe i owłosione. Długość ciała wynosi 22 cm, masa ciała natomiast do 1kg.

Jeż żyje samotnie, jest aktywny zarówno za dnia jak i w nocy. Broni swojego terytorium, jest odporny na jad żmii. Żywi się owadami, dżdżownicami, ślimakami, drobnymi ssakami, jagodami i owocami. Zapada w sen zimowy, który trwa od października do kwietnia.

Okres rozmnażania trwa od kwietnia do października. Okres ciąży wynosi 35- 40 dni. Samica rodzi 1 lub 2 razy w roku, po 2-7 ślepych młodych. Młode mają białe kolce, które po ok. 5 tygodniach zmieniają, dojrzałość płciową osiągają po ok. roku, żyją 8-10 lat.

W Polsce bytują 2 gatunki jeży: spotykany w prawie całym kraju jeż wschodni (Erinaceus romanicus) oraz jeż zachodni (Erinaceus europaeus), którego granicą zasięgów jest Odra.