Opis przyrodniczy
Iglica mała Nehalennia speciosa
Jak mówi przysłowie, „małe jest piękne”. W przypadku iglicy małej Nehalennia speciosa (Charpentier, 1840) można by rzec „małe jest rzadkie”. Nehalennia speciosa jest najmniejszą ważką Europy, bliską zagrożenia w skali światowej i będącą w odwrocie na obszarze Europy.
Długość jej ciała wynosi 24-26mm, przedniego skrzydła 11-16mm (Dijkstra 2006). Wrażenie delikatności potęguje cienki odwłok. Samiec jest ubarwiony bladoniebiesko, samica jasnobeżowo, obydwie płcie z metalicznymi, zielonymi elementami. Jak można przypuszczać, iglica mała nie należy do bardzo aktywnych lotników, ograniczając się zwykle do krótkich lotów pomiędzy roślinnością nadbrzeżną, gdzie bytuje. Zamieszkuje niewielkie zbiorniki o niskiej trofii i kwaśnym odczynie wody, takie jak jeziorka na torfowiskach wysokich. Przebywa głównie w zatoczkach porośniętych specyficzną roślinnością brzegową (określone gatunki turzyc i mchów). Osobniki dorosłe występują od połowy maja do lipca lub sierpnia (Bellmann 2010). Gatunek objęty ochroną ścisłą w Polsce, ze statusem NT (Near Threatened) na Czerwonej Liście IUCN, co świadczy o bliskości zagrożenia globalnego. W „Polskiej czerwonej księdze zwierząt” oraz na „Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce” posiada oznaczenie EN( „zagrożony”). Mimo, iż na zasiedlonych zbiornikach może występować dość licznie, a na północy kraju nadal znajduje się pewna ilość stanowisk, iglica nie należy do ważek łatwych w obserwacji. Pomijając niewielkie rozmiary i tendencję do przebywania w paśmie roślinności brzegowej, samo siedlisko bywa trudno dostępne (torfowisko), co z drugiej strony stanowi niejakie zabezpieczenie przed ingerencją człowieka.
Bibliografia
Bellmann H. 2010. Ważki. Łatwe oznaczanie gatunków Europy Środkowej. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
Bernard R. 2004. Nehalennia speciosa (Charpentier, 1840), iglica mała. [w:] Z. Głowaciński, J. Nowacki (red.), Polska czerwona księga zwierząt, Bezkręgowce. Instytut Ochrony Przyrody PAN, Akademia Rolnicza im. A. Cieszkowskiego, Kraków – Poznań: 54–55.
Bernard R., Buczyński P., Łabędzki A., Tończyk G. 2002. Odonata Ważki. [w:] Z. Głowaciński (red.), Czerwona lista zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce. Instytut Ochrony Przyrody PAN, Kraków: 125–127.
Bernard R., Buczyński P., Tończyk G., Wendzonka J. 2009. Atlas rozmieszczenia ważek (Odonata) w Polsce. Bogucki Wydawnictwo Naukowe, Poznań.
Bernard R., Wildermuth H. 2006. Nehalennia speciosa. [w:] IUCN 2006. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. Internet: www.iucnredlist.org.
Dijkstra K.-D.B. (red.) 2006. Field Guide to the Dragonflies of Britain and Europe. British Wildlife Publishing, Gillingham.
Autor opisu: Paweł Czachorowski