Ochrona przyrody

Zwierzęta

Rośliny

Grzyby

Hydrografia

Pozostałe

Turystyka

Polecamy

Opis przyrodniczy

Iglica mała Nehalennia speciosa



Jak mówi przysłowie, „małe jest piękne”. W przypadku iglicy małej Nehalennia speciosa (Charpentier, 1840) można by rzec „małe jest rzadkie”. Nehalennia speciosa jest najmniejszą ważką Europy, bliską zagrożenia w skali światowej i będącą w odwrocie na obszarze Europy.



Długość jej ciała wynosi 24-26mm, przedniego skrzydła 11-16mm (Dijkstra 2006). Wrażenie delikatności potęguje cienki odwłok. Samiec jest ubarwiony bladoniebiesko, samica jasnobeżowo, obydwie płcie z metalicznymi, zielonymi elementami. Jak można przypuszczać, iglica mała nie należy do bardzo aktywnych lotników, ograniczając się zwykle do krótkich lotów pomiędzy roślinnością nadbrzeżną, gdzie bytuje. Zamieszkuje niewielkie zbiorniki o niskiej trofii i kwaśnym odczynie wody, takie jak jeziorka na torfowiskach wysokich. Przebywa głównie w zatoczkach porośniętych specyficzną roślinnością brzegową (określone gatunki turzyc i mchów). Osobniki dorosłe występują od połowy maja do lipca lub sierpnia (Bellmann 2010). Gatunek objęty ochroną ścisłą w Polsce, ze statusem NT (Near Threatened) na Czerwonej Liście IUCN, co świadczy o bliskości zagrożenia globalnego. W „Polskiej czerwonej księdze zwierząt” oraz na „Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce” posiada oznaczenie EN( „zagrożony”). Mimo, iż na zasiedlonych zbiornikach może występować dość licznie, a na północy kraju nadal znajduje się pewna ilość stanowisk, iglica nie należy do ważek łatwych w obserwacji. Pomijając niewielkie rozmiary i tendencję do przebywania w paśmie roślinności brzegowej, samo siedlisko bywa trudno dostępne (torfowisko), co z drugiej strony stanowi niejakie zabezpieczenie przed ingerencją człowieka.

Bibliografia

Bellmann H. 2010. Ważki. Łatwe oznaczanie gatunków Europy Środkowej. MULTICO Oficyna Wydawnicza, Warszawa.

Bernard R. 2004. Nehalennia speciosa (Charpen­tier, 1840), iglica mała. [w:] Z. Głowaciński, J. Nowacki (red.), Polska czerwona księga zwie­rząt, Bezkręgowce. Instytut Ochrony Przyrody PAN, Akademia Rolnicza im. A. Cieszkow­skiego, Kraków – Poznań: 54–55.

Bernard R., Buczyński P., Łabędzki A., Tończyk G. 2002. Odonata Ważki. [w:] Z. Głowaciński (red.), Czerwona lista zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce. Instytut Ochrony Przyrody PAN, Kraków: 125–127.

Bernard R., Buczyński P., Tończyk G., Wendzonka J. 2009. Atlas rozmieszczenia ważek (Odonata) w Polsce. Bogucki Wydawnictwo Naukowe, Poznań.

Bernard R., Wildermuth H. 2006. Nehalennia spe­ciosa. [w:] IUCN 2006. 2006 IUCN Red List of Threatened Species. Internet: www.iucnredlist.org.

Dijkstra K.-D.B. (red.) 2006. Field Guide to the Dragonflies of Britain and Europe. British Wildlife Publishing, Gillingham.




Autor opisu: Paweł Czachorowski






   


O nas...



Partnerzy