Ropucha paskówka (Bufo calamita)

Nie należy do zwierząt powszechnie spotykanych jako najrzadsza polska ropucha jest też najsłabiej znana. Wyglądem zewnętrznym nieco przypomina swoją zieloną kuzynkę jednak różni się od niej wielkością. Dorosłe osobniki mają około 7 centymetrów długości samce zwykle są nieco mniejsze od samic. Kolor jej ciała jest jak u wszystkich płazów bardzo zmienny najczęściej brunatno-zielony lub oliwkowy niekiedy zielony. Niekiedy widoczne są różne często zielonkawe plamy. Na środku ciała wzdłuż linii kręgosłupa widoczny jest charakterystyczna jaśniejsza kontrastująca najczęściej żółta linia, od której ropucha ta nosi polską nazwę. Skóra pofałdowana pokryta jest licznymi wyraźnie widocznymi gruczołami wydzielającymi toksyczny śluz. Kończyny u tego gatunku są wyraźnie krótsze w stosunku do całego ciała niż u pozostałych polskich ropuch. Dawniej ropucha paskówka nazywana była żwawą jak wspomina prof. Młynarski z powodu szybkiego poruszania się. Jak wszystkie ropuchy paskówka też nie skacze lecz kroczy i robi to tak dynamicznie i sprawnie, że przylgnęła do niej ta nazwa. Liczni obserwatorzy twierdza, że sposób je poruszania przypomina chód myszy. W środowisku naturalnym ropucha paskówka zasiedla najczęściej tereny suche i piaszczyste, skraje lasów, łąki o lekkiej glebie i podobne nieużytki. Jest zwierzątkiem płochliwym i prowadzącym skryty tryb życia w związku z tym unika sąsiedztwa człowieka. Po swoim otoczeniu porusza się bardzo sprawnie i pokonując różne przeszkody jest w tym względzie najsprawniejszą motorycznie ropuchą. Pokonuje zwykle też większe odległości i nie jest tak przywiązana do siedliska jak jej pozostałe kuzynki. W związku z tym choć najmniej liczna czasem zdarza się ze nagle pojawia się w jakimś biotopie niespodziewanie większa liczba przedstawicieli tego gatunku by potem rozejść się bez śladu. Ze snu zimowego ropuchy paskówki budzą się pod koniec marca w naszym regionie najczęściej w kwietniu. Nie długo po odbyciu wędrówki i dotarciu do zbiorników wodnych przystępują do godów. Samce na ogół w wodzie są wcześniej od samic i nawołują charakterystycznym dla gatunku głosem. Worek na podgardlu pomaga im w wydawaniu przerywanych słyszalnych z daleka głosów. Jak u pozostałych ropuch samce są bardzo aktywne podczas godów atakując nawet przedstawicieli innych gatunków. W czasie godów u samców nabrzmiewają i ciemnieją znacznie modzele godowe odróżniające je od samic. Samice składają zapłodnione jaja tak jak inne ropuchy w postaci taśm lub sznurów z tym że znacznie krótszych. Przebieg dalszego rozwoju jaj i larw jest podobny jak u pozostałych ropuch. Po odbyciu godów ropuchy paskówki prowadzą typowo lądowy tryb życia intensywnie żerując zadowalają się pokarmem podobnym do pokarmu innych płazów zachowując aktywność całodobową ze wskazaniem na porę zmierzchu.

Nie mają zbyt wielu wrogów naturalnych z powodu silnie trujących wydzielin gruczołów skórnych oraz bardzo ostrożnego trybu życia. Wydzielina ta jest tak silna że przebywające w zamknięciu z paskówką inne płazy w krótkim czasie giną. Wzięta poręki lub niepokojona wydziela odstraszający zapach co także odstrasza ewentualnych napastników. Na sen zimowy udają się w październiku zagrzebując się w norkach przez siebie wykopanych lub adoptowanych po innych zwierzętach. W Polsce gatunek objęty ochroną ścisłą na terenie całego kraju.