Ropucha zielona (Bufo viridis)

Zamieszkuje obszar całego kraju jednak znacznie powszechniejsza jest na terenach nizinnych. Wyjątkowo w niektórych miejscach potrafi być liczniejsza od szarej. Biologia gatunku jest bardzo podobna do biologii ropuchy szarej z tą różnicą, że jest zdecydowanie bardziej ciepłolubna także bardziej odporna na przegrzanie i wysuszenie. Często spotykana jest w miastach zwłaszcza w parkach ze zbiornikami wodnymi. Aktywna nocą zeruje pod latarniami łowiąc spadające i gromadzące się tam owady. Różni się wielkością od ropuchy szarej dorasta wielkości około 10 wyjątkowo 14 centymetrów. Ciało jej z jasno beżowym lub szarym tłem pokryte jest obficie deseniem moro z licznymi większymi i mniejszymi zielonymi kontrastującymi plamami w różnych wzorach i odcieniach gdzieniegdzie pokrytymi małymi czerwonawymi kropkami. Brzuch ciała jasny cielisty lub szary z deseniem marmurkowym. Skóra grzbietu pofałdowana i pokryta licznymi gruczołami. Bardziej sprawna na lądzie od ropuchy szarej krocząc porusza się szybciej. Ze snu zimowego ropuchy zielone budzą się w marcu często zimują w niedalekiej odległości od zbiorników wodnych. Odbywają wędrówkę do nich i niemal natychmiast przystępują do godów. Wydają przy tym donośne i charakterystyczne dla gatunku dźwięki, przy pomocy pojedynczego rezonatora pod gardłem. W czasie godów samice składają kilkumetrowej długości pasy lub sznury jaj zapładnianych przez samce. Przytwierdzają je do roślinności wodnej. Dalszy rozwój zarodków i larw przebiega podobnie jak u ropuchy szarej. Dorosłe osobniki po odbytych godach przebywają cały czas na lądzie prowadząc aktywność zmierzchowo nocną. Intensywnie wtedy polują na owady, mięczaki stawonogi i różne owady. Podobnie jak inne gatunki ropuch wykazują dużą żarłoczność. Są częstymi mieszkańcami ogrodów przydomowych, parków, skwerków i innych podobnych miejskich siedlisk. W warunkach naturalnych chętnie przebywa na suchych łąkach, nasłonecznionych stokach i skrajach lasów. W ciągu dnia przebywa w swoich kryjówkach w rumowiskach, naturalnych zagłębieniach lub norkach. Z nastaniem zmierzchu uaktywnia się i intensywnie żeruje. Taką aktywność prowadzi aż do miesięcy jesiennych by w październiku zagrzebana na lądzie sama lub w towarzystwie innych płazów zapaść w sen zimowy. Gatunek jest objęty całkowitą ochroną na terenie naszego kraju.